Πολλά χρόνια πριν αποκτήσω μωρό έβλεπα τις γυναίκες στην Αφρική να μεταφέρουν δεμένα μ’ ένα ύφασμα τα μωρά τους και τις λυπόμουν. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, όπως οι περισσότερες διάβασα πολύ, για τα στάδια της εγκυμοσύνης, του τοκετού και φυσικά για το μωρό. Διάβασα λοιπόν, ότι το νεογέννητο, αρχίζει να συνειδητοποιεί οτι είναι ανεξάρτητη οντότητα από τη μαμά του γύρω στους έξι μήνες. Διάβασα ακόμα οτι μέσα στη κοιλιά, το μωρό μας ακούει τους χτύπους της καρδιά μας. Και διάβασα επίσης κάπου οτι τα μωρά στην Αφρική, που είναι συνέχεια αγκαλιά με τη μαμά τους είναι πιο ήρεμα.
Κάπως έτσι κατέληξα να ψάχνω, μια λύση για το πως θα μεταφέρω το μωρό μου, όπως οι μαμάδες της Αφρικής. Η εμπειρία του να χρησιμοποιώ μάρσιπο ήταν μοναδική. Καταρχήν αυτό που δεν αποχωριζόμουν μέσα στην κοιλιά μου, συνέχιζε να ήταν ένα με μένα και μετά τον τοκετό. Από ότι φαίνεται στη δική μας περίπτωση, εκτός από το μωρό, είχα και εγώ αυτή την ανάγκη, να νιώθουμε ένα σώμα κάποιες φορές. Το μωρό μου σίγουρα ήταν πιο ήρεμο από άλλα μωρά φίλων που είχαν γεννηθεί την ίδια περίοδο. Το κλάμα του ήταν σπάνιο και ένιωθα τη χαρά του όταν καταλάβαινε ότι θα μπει στο μάρσιπο.
Τον μάρσιπο τον χρησιμοποιούσα και εντός και εκτός σπιτιού. Εντός σπιτιού βοηθούσε απίστευτα στο να κάνω κάποιες δουλειές, αλλά και στο να χορέψω μαζί του, ή να τον αποκοιμίσω στην αγκαλιά μου χωρίς όμως να απασχολώ τα χέρια μου. Εκτός σπιτιού ήταν το τέλειο για πολλούς λόγους. Το μωρό μου είχε γεννηθεί τέλος Οκτωβρίου, οπότε την περίοδο των Χριστουγέννων έζησε τη λάμψη των γιορτών σε όλο τους το μεγαλείο. Επισκεφθήκαμε όλα τα καταστήματα χωρίς να σκέφτομαι τι θα κάνω με το καρότσι. Αν χωρούσα εγώ, χωρούσαμε και οι δύο. Μπορούσα να κουβαλάω τσάντες χωρίς να σκέφτομαι, «μα έχω αγκαλιά το μωρό...». Το μωρό ήταν εκεί, κοιμόταν, χάζευε, αισθανόταν ασφάλεια . Επειδή θήλαζα, το να αλλάξω θέση στο μωρό μου, να το καλύψω για να έχουμε την ιδιωτική μας στιγμή, ήταν μια κίνηση. Ο μάρσιπος πραγματικά μου «έλυσε τα χέρια».
Επειδή δε, ήταν συνέχεια πάνω μου, από τις κινήσεις του καταλάβαινα τι τον ενοχλεί. Άρχιζε να πεινάει, συνήθισε να κολλάει πιο πολύ πάνω και να αρχίζει να ψάχνει το στήθος μου με το στόμα του. Είχε λερωθεί, κουνούσε τα ποδαράκια του, ένδειξη οτι έπρεπε να κάνουμε αλλαγή πάνας. Ισως, τώρα που το σκέφτομαι είναι ο λόγος που δεν έκλαιγε και πολύ, γιατί καταλάβαινα τα θέλω του και τα ικανοποιούσα πριν προλάβει να γκρινιάξει.
Μεγαλώνοντας συνεχίσαμε να χρησιμοποιούμε το μάρσιπο για τις βόλτες μας και τις αγορές για τα ψώνια της εβδομάδας. Κοιτάζοντας πλέον προς τα μπροστά, είχε τη δυνατότητα να παρατηρήσει τα πάντα από το ύψος των ματιών ενός ενήλικα. Ο μπαμπάς του φορούσε το μάρσιπο κυρίως στις εκδρομές μας. Ο μικρός χαιρόταν με όλα τα ακροβατικά που του έκανε ο μπαμπάς, αλλά αυτός ήταν ασφαλής στην αγκαλιά του και ο άντρας μου χαιρόταν την ελευθερία να κάνει τα πάντα αγκαλιά με το γιο μας.
Το τελευταίο, που νομίζω ότι ευλογώ το μάρσιπο, ήταν ότι επειδή από την πρώτη στιγμή που τον φόρεσα, ένιωσα ελεύθερη να βγαίνω έξω με το μωρό μου και να περπατάω, έκανα ατελείωτες βόλτες. Οπότε ήμασταν συνέχεια έξω, περπάταγα με ένα «βαράκι» που συνέχεια αυξανόταν ενώ μειώνονταν τα κιλά μου. Επέστρεψα λοιπόν στα κιλά πριν την εγκυμοσύνη, σε χρόνο ρεκόρ και τρία κιλά πιο κάτω μέχρι να επιστρέψω στη δουλειά.
Το να χρησιμοποιείτε μάρσιπο είναι κάτι που το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Για μένα ήταν μια εμπειρία. Το μωρό μου ήταν πιο ήρεμο, εγώ είχα ελευθερία κινήσεων και έχασα και τα κιλά μου.